Literaire schrijversdogma´s: ‘schrijven is schrappen’, ‘show don´t tell’. Hebben ze nog steeds bestaansrecht, of valt er wel wat op af te dingen? Gisteren daarover een interview met Peter Buwalda uitgewerkt. Schrijver van Bonita Avenue, de roman die aanvankelijk een sluimerend bestaan leidde, maar eenmaal wakker gekust een inhaalslag maakte die zelfs leidde tot een nominatie voor de prestigieuze AKO Literatuurprijs 2011.
Het interview uit 2011. Klik 2x voor een leesbare vergroting.
De eerste keer dat ik Buwalda sprak (zie artikel hiernaast), was Bonita Avenue nog redelijk onontdekt. Het enige spraakmakende eraan was dat ‘iemand’ een strooptocht langs diverse boekwinkels ondernam om exemplaren van de roman te verscheuren. In een anonieme brief bood deze later zijn of haar excuses aan: overspannen. Peter Buwalda vond het maar een agressieve daad.
Iets te veel fantasie
We hadden destijds afgesproken op station Haarlem waar hij naartoe was komen fietsen. Vandaar togen we naar een cafeetje in de buurt, ik achterop, maar bij nader inzien werd dat toch lopen. Graag zou ik zeggen dat uitsluitend de inferieure kwaliteit van de achterband daaraan debet was – hij wás wat bescheiden opgepompt – maar als ik een indianennaam had, zou Lichte Veder net iets te veel van de fantasie vergen. Niet veel, hè. Iets.
Huis verkopen
Het liep tegen Pasen, en bij de kroegbaas stond een mandje met schuimige paaskippetjes op de toog. Aan een tafeltje in de hoek vertelde Buwalda over zijn boek en over de vier jaar werk die erin was gaan zitten, interend op een voorschot van de uitgever en eigen spaargeld. Als zijn boek niet zou aanslaan, moest hij z’n huis verkopen.
Inmiddels kunnen we voorzichtig stellen dat dit voorlopig niet aan de orde zal zijn: het boek wordt vertaald, de filmrechten zijn verkocht, en alleen al in Nederland zijn er ruim 220.000 exemplaren van verkocht. En dat is echt veel.
Het interview is verschenen in Schrijven Magazine nr 3 van 2012.
ZEEMAN TEKST & COMMUNICATIE 