.
Dineren in de grote zaal van het Amsterdamse Concertgebouw. Bestaat zoiets? Wel wis en drie. De welbekende rode pluche stoelen waren onlangs op miraculeuze wijze omgetoverd tot lange rijen witgedekte tafels, getooid met enorme tuilen bloemen. De gasten aan weerszijden zaten op goudkleurige stoelen; ze dineerden en converseerden. Dames in het lang, heren in rokkostuum. Het Concertgebouw proostte op zijn 125-jarig bestaan en een paar honderd dinergasten proostten terug. Salut!
—
We zaten aan tafel met onder meer de Vlaamse Peter Vandermeersch, hoofdredacteur NRC, en Maartje van Weegen – introductie overbodig. Het gesprek ging over nieuwe media. Twitter met name. Hoe is het om aan de ontvangende kant van het medium te zitten?
Vandermeersch schuift geregeld aan bij De Wereld Draait Door, en ook redacteuren van zijn krant behoren her en der tot de genodigden. Wie wil, kan via search tools als Twinitor (geweldig instrument, registreren hoeft niet) of Hootsuite meelezen met de continue stream of consciousness van de tv-kijker die graag andere kijkers deelgenoot maakt van zijn hoogstpersoonlijke opwellingen. Soms grappig, of inhoudelijk sterk, maar vaker zijn het gedachteloze oprispingen over kleding, haar, opmaak, rare neus of mond, versprekingen, kan die meneer/mevrouw niet weg, zo klaar mee, enzovoort. En dan zijn daar ook nog de minder nette reacties.
.
Because we can?
Toegegeven, zo televisie kijken – op de bank met ‘heel’ Nederland – heeft een hoge amusementswaarde. Maar waarom laat het gros van de twitteraars zich daarbij negatief uit, vaak op de man gespeeld? Is het de anonimiteit, of de afstand tot het lijdend voorwerp in kwestie – ‘ik ken hem of toch haar niet’? Of is het simpelweg because we can?
Boze briefschrijvers
Vandermeersch, zelf een fervent Twitteraar, hief de handen in verwondering op. Waar de mensen al niet op letten. Het valt niet te voorspellen en niet te voorkomen. En het beste kun je er niet te lang over nadenken ook. Mensen staan er vaak niet bij stil dat ze hun tweet delen met de hele wereld en bij het effect dat het op de betrokkenen heeft. Ongetwijfeld zullen ze bij een ontmoeting in levenden lijve meevallen, zelfs aardig blijken te zijn. Net zoals boze briefschrijvers soms helemaal bijdraaien, wanneer je contact met ze opneemt en een gesprek aangaat.
Ach, de briefschrijvers. Zij behoren tot een tijd die veel beter past bij de grandeur en aankleding ter plaatse: die van het eerbiedwaardige Concertgebouw. Bij Maartje van Weegen waren het destijds vooral briefschrijvers die zich roerden, áls mensen al die moeite namen. De social media waren nog niet tot wasdom gekomen. En de drempel om een brief te schrijven, een postzegel te plakken en de gang naar de brievenbus te maken, lag stukken hoger dan bij de huidige ‘druk op de knop’. Wie zich tegenwoordig op tv vertoont, zal oneindig meer zinnig en onzinnig commentaar op de koop toe moeten nemen dan het geval was in het ‘analoge’ tijdperk.
Zelfregulerend
Wat in elk geval hoopvol stemt, is hoe met enige regelmaat de ene Twitteraar de andere tot de orde roept. En de kracht van het medium is zéker dat Twitteraars als één blok iets of iemand tot de orde kunnen roepen, zoals onlangs die onafhankelijke supermarkt expert die bij het consumentenprogramma Kassa de kwaliteit van producten van Aldi en Lidl in twijfel trok en zich opmerkelijk positief toonde over supermarkt Plus – waarvoor hij adviseur bleek te zijn. Onafhankelijk? Misschien. Objectief? Dat zeker niet. Het regende verontwaardigde tweets. Twitteraars als kritisch consumentenpanel. Gratis en voor niets.
Overigens zuchten sommige BN’ers niet alleen onder de commentaren via Twitter. Uit betrouwbare bron vernam ik dat ook familieleden weleens geheel voorbijgaan aan de inhoud van het optreden om na afloop slechts te vragen: ‘Waarom droeg je nou die stropdas?’ Maar moeders mogen dat. En dat weten ze.
Meer weten over Twinitor? Klik hier.
Meer weten over 125 jaar Het Concertgebouw? Klik hier.
–
ZEEMAN TEKST & COMMUNICATIE 